روزى شیخ بهائى به دیدار شخصى که از اهلمعرفت و بصیرت بود و در کنار یک قبرستان در اصفهان منزل داشت مى رود. شیخبهائى به دوستش مى فرماید:روز گذشته در این قبرستان کنار خانه شماامر عجیبى را دیدم که جماعتى میتى را در گوشه اى از این گورستان دفن کردند، پس از چند ساعت که گذشت و همه از قبرستان خارج شدند، بوى بسیار خوشو معطرى به مشام من خورد که با عطرهاى دنیا قابل قیاس نبود بسیار تعجبکردم که این بوى عطر از کجاست ؟به اطراف نگاه کردم ، یکباره جوان زیبا رویى را دیدم که به سمت آن قبر مى رفت کم کم از دیده گانم محو شد.طولى نکشید که بوى متعفن و بدى به مشام من رسید که از هربوى گندى در دنیابدتر بود،باز متعجب شدم به اطراف نگاه کردم ، سگى را دیدم که بسوى همان قبر مى رفت و سپس ناپدید شد. همینطور بحالت تعجب ایستاده بودم که ناگهان همان جوان زیبا از طرف آن قبر برگشت ولى بسیار مجروح و زشت شده بود.
به خودم جراءت دادم که بسوى او بروم و سؤ ال کنم ، به کنارش رفتم و گفتم حقیقت امر را براى من روشن کن .
گفت : من عمل صالح این میتى بودم که الان شما شاهد دفن او بودید و من درکنارش باید مى بودم که ناگهان ، سگى وارد قبرش شد که همان اعمال زشت وناشایست او بود و چون گناهان او بیشتر از اعمال صالح او بود لذا آن سگ به من حمله کرد و مرا از قبر، بیرون انداخت ، و الان همان سگ با او هم نشین است . شیخ بهائى مى فرماید: این نوع از مکاشفات صحیح است چون بعقیده مااعمال انسان در عالم قبر و برزخ تجسم پیدا مى کند و به صورتهاى متناسب با اعمال تبدیل مى شود، که اگر اعمال صالح باشد، به صورتهاى زیبا جلوه مى کند و ظاهر مى شود و اگر اعمال ناپسند، در انسان جمع شده باشد، به شکل صورتهاى زشت ظاهر مى شود
